"Το λάθος"

-Θα στείλεις μήνυμα;
-Οχι.
-Γιατί; Δε θέλεις;
-Θέλω!
-Τότε;
-Μου είπε να μη ξαναστείλω μήνυμα.
-Γιατί;
-Γιατί μάλλον κουράστηκε να τα διαβάζει..
-Γιατί;
-Γιατί πρέπει να έστειλα γύρω στα 100..
-Αδύνατον!
-Ναι, μάλλον, δε μπορεί..αλλά ήταν πολλά!
-Και τώρα;
-Περιμένω..
-Τι;
-Να σκεφτεί.
-Τι να σκεφτεί;
-Αν αξίζω να με συγχωρήσει..αν αξίζω μια δεύτερη ευκαιρία..
-Φταις;
-Ναι, έκανα λάθος, η συμπεριφορά μου ήταν απαράδεκτη!
-Και;
-Τι και; Το έχω μετανοιώσει πικρά, τιμωρώ τον εαυτό μου γι αυτό..
-Τι εννοείς;
-Τίποτα..δε θέλω να ξέρει!
-Μα εγώ ξέρω!
-Ναι, αλλά αν στο πω τώρα θα το μάθει και δε θέλω.
-Εντάξει. Τουλάχιστον θα μου πεις γιατί τιμωρείς τον εαυτό σου; Απ' όσο ξέρω η αναμονή αυτή, η απουσία, η αμφιβολία και ο φόβος της άρνησης είναι αρκετά μεγάλη τιμωρία για σένα! Δε σου φτάνει;
-Όχι, δε φτάνει! Θέλω να βγάλω από μέσα μου ο,τι μ'έφερε σ'αυτή την κατάσταση. Θέλω να είμαι καθαρή όταν γυρίσω σ'εκείνον..ελπίζω να γυρίσω..ελπίζω να θέλει να γυρίσω...ελπίζω...
-Καταλαβαίνω...Γιατί δεν έχει αποφασίσει;
-Τον πλήγωσα, τον θύμωσα, τον τρόμαξα..ήταν απαράδεκτο αυτό που έκανα!
-Του το είπες έτσι δεν είναι;
-Ναι, του ζήτησα συγγνώμη εκατό..χίλιες φορές..ούτε που ξέρω..του εξήγησα αλλά και πάλι δεν ξέρω αν του έδωσα να καταλάβει αν ένιωσε αυτά που του είπα, αν κατάλαβε πόσο τον αγαπάω και πόσο μετάνοιωσα και ότι δε θα ξαναγίνει ποτέ! Κατάλαβε άραγε;
-Δεν ξέρω, ίσως αν καταλάβαινε να σου είχε απαντήσει, ίσως..
-Τι ίσως;
-Ίσως να σου είπε ότι θα το σκεφτεί για να μη του ξαναστείλεις μήνυμα!
-Μη μιλάς έτσι, σε παρακαλώ, δε θα το έκανε!
-Είσαι σίγουρη;
-Ναι! Δε θα το έκανε! Δε θα μου έλεγε ψέματα την ώρα που ήξερε πως ήμουν κομμάτια!
-Καλά..ο,τι πεις! Τότε ίσως..
-Ίσως τι;
-Ίσως να μη σ'αγαπάει..
-Τι λες; Δε θέλω να μου ξαναμιλήσεις, δε θέλω να σ'ακούω, μη μου μιλάς!
-Γιατί;
-Γιατί μ'αγαπάει! Το ξέρω πως μ'αγαπάει! Είμαι σίγουρη πως μ'αγαπάει!
-Καλά.
-Μη μου λες καλά!
-Εντάξει..εντάξει..σε πιστεύω! Τότε μάλλον θα θέλει το χρόνο του, να ηρεμήσει, να σ'εμπιστευτεί ξανά..
-Λες; Μακάρι! Μακάρι να μπορούσα να του πω αυτή τη στιγμή πόσο τον αγαπάω και πόσο μου λείπει! Πόσο θα ήθελα να του πω μια καλημέρα, πόσο θα ήθελα να δω τι κάνει να μάθω τα νέα του!Πόσο θα το ήθελα αυτό!
-Σε καταλαβαίνω. Τον αγαπάς πολύ ε;
-Πολύ! Ξέρεις πρώτη φορά αισθάνομαι έτσι, σου φαίνεται περίεργο; Είμαι ευτυχισμένη μόνο με το να κρατάω το χέρι του, να το νιώθω μέσα στο δικό μου, να νιώθω στα δαχτυλα μου εκείνους τους ρόζους που έχει στη παλάμη του!
-Κατάλαβα! Είσαι ερωτευμένη, δεν τον αγαπάς απλά!
-Ναι, είμαι! Είμαι ερωτευμένη! Τον κοιτάω στα μάτια και νομίζω ότι λάμπουν τα δικά μου! Δε ξέρω αν συμβαίνει, όμως έτσι αισθάνομαι!
-Είσαι σοβαρά!
-Μη με κοροϊδεύεις! Περνάω πολύ άσχημη φάση!
-Συγγνώμη, έχεις δίκιο! Σου εύχομαι να σου απαντήσει γρήγορα και να σου δώσει αυτή την ευκαιρία! Εγώ πιστεύω ότι την αξίζεις και με το παραπάνω, μόνο και μόνο για τα συναισθήματα που έχεις για εκείνον! Αν σ'έβλεπε τώρα πως είσαι όταν μου μιλάς για εκείνον, πως μεταμορφώνεσαι, θα το καταλάβαινε!
-Ναι, αλλά δεν είναι εδώ και δε μπορεί να γίνει..ο καθρέφτης μου!


              (η ιστορία αποτελεί απόσπασμα και είναι φανταστική..)

"Ποτέ"

-Έλα, μια κουταλιά, μόνο μια, για μένα!
-Εντάξει.
-Έλα, άλλη μια.
-Όχι, δε θέλω.
-Σε παρακαλώ.
-Όχι σου είπα, πάρτο από εδώ θα το πετάξω!
-Σε παρακαλώ!
-Όχι!
-Να σου φέρω παγωτό; Θέλεις;
-Ναι.
-Ωραία, έλα φάε.
-Δε θέλω.
-Μα είπες πως θέλεις.
-Όχι δε θέλω.
-Μόνο λίγο να δοκιμάσεις..αφού σου αρέσει πολύ το παγωτό!
-Εμένα;
-Ναι.
-Εσύ ποια είσαι;
-Τι με ρωτάς τώρα;
-Ποια είσαι σε ρωτάω.
-Τι λες  μπαμπά;
-Ποια είσαι;
-Η κόρη σου!
-Μα δεν έχω κόρη!
-Τι λες μπαμπά;
-Είσαι η αδελφή μου;
-Μπαμπά η αδελφή σου έχει πεθάνει!
-Ψέματα!
-Έλα, πάμε για ύπνο.
-Καλά.
-Γιατρέ βλέπω καφέ υγρά, βγάζει καφέ υγρά, όλη νύχτα βήχει και βγάζει καφέ υγρά!
-Νοσοκομείο..φώναξε αμέσως ασθενοφόρο!
-Ναι γιατρέ, αμέσως!
Νοσοκομείο..εξετάσεις..εξετάσεις..πνευμονία..
-Πνευμονία; Μα πως;
-Είναι σύνηθες σε ασθενής που βρίσκονται σε κατάκλιση!
-Δεν τρώει γιατρέ.
-Ορό, θα βάλουμε ορό.
-Μα με τον ορό μόνο;
-Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, μόνο ορό.
-Σίγουρα γιατρέ;
-Δε θα καθίσει να του βάλουμε σωληνάκι..μόνο ορό..
Δεμένα χέρια..ορός..μόνο νερό..μια κουταλιά παγωτό πότε-πότε..άρνηση για οτιδήποτε άλλο!
-Πέρασε η αρρώστια, να τον πάρετε!
-Μα πως; Δεν τρώει τίποτα! Δεν περπατάει! Είναι δεμένος!
-Δεν μπορούμε να τον κρατήσουμε άλλο!
-Μα βήχει ακόμα γιατρέ!
-Δεν μπορούμε άλλο!
Κλινική..σωληνάκι για τροφή..σωληνάκια παντού..χέρια δεμένα..
Αυτό το σωληνάκι της τροφής..όταν το πρωτοείδα πάγωσα κι ας ήταν καλοκαίρι! Όταν έβαλα πρώτη φορά τροφή μέσα με τη σύριγγα δεν πήρα ανάσα μέχρι να τελειώσει! Τη δεύτερη φορά θυμάμαι πήρα μια ανάσα στην αρχή για δύναμη και μια στο τέλος ανακουφιστική! Μετά σιγά-σιγά το συνήθισα..κι εκείνος..αλλά τι να σου κάνει; ξανά πνευμονία, πυρετός, φάρμακα..ξανά!
-Μπορώ να σου πω;
-Ναι γιατρέ.
-Να κοιτάς το σακουλάκι με τα ούρα.
-Ορίστε;
-Να κοιτάς το σακουλάκι σου λεω!
-Μα δεν καταλαβαίνω!
-Να εύχεσαι να είναι γεμάτο!
-Μα γιατί;
-Γιατί αν σταματήσει να γεμίζει..θα σταματήσει να ζει..
Ποτέ δεν περίμενα οτι θα καρφωνόμουν σ'ένα σακουλάκι επί 15 ημέρες! Ότι θα βλέπω στον ύπνο μου ένα σακουλάκι επί 15 ημέρες! Και μια μέρα το βρήκα μισό..Κοίταξα το γιατρό, με κοίταξε κι αυτός, δε μίλησε κανείς, κατεβάσαμε και οι δυο το κεφάλι..Δεν έπρεπε να δείξω αδυναμία, όχι, μπορεί να γινόταν και λάθος, μπορεί να το είχε αδειάσει πριν η αποκλειστική, μπορεί..
-Παιδί μου;
-Ναι μπαμπά, με γνώρισες;
-Γιατί να μη σε γνωρίσω;
-Έλα μπαμπά να φάμε.
-Ναι.
Τότε κατάλαβα..είναι αλήθεια τελικά..εκείνη η διαυγεια πνεύματος λίγο πριν το τέλος..συμβαίνει τελικά! Κι εσύ να μην ξέρεις αν πρέπει να χαρείς ή να λυπηθείς..κι εσύ να μην ξέρεις τι να πρωτοσκεφτείς..για τί να πρωτοκρατήσεις δύναμη..
-Παρακαλώ;
-Καλημέρα, είμαι ο γιατρός.
-Ναι γιατρέ, είμαι στη δουλειά, σε λίγο θα περάσω..
-Ξέρεις, πρέπει να σου πω κάτι.
-Τι γιατρέ;
-Ο πατέρας σου..έφυγε..ήσυχα..πολύ ήσυχα..
-Ήσυχα; έφυγε; πέθανε γιατρέ;
-Ναι.
Σιγή, κλάμα βουβό, λυγμοί, κραυγή. Ποτέ δε μπορείς να προετοιμαστείς τελικά, ποτέ δε θα είσαι έτοιμος για κάτι τέτοιο, κι ας το ξέρεις, κι ας το βλέπεις να έρχεται..ποτέ!
-Μα είχα τόσα να σου πω σήμερα! Πότε θα σου τα πω; Πότε; Δεν πρόλαβα..δεν πρόλαβα! Πότε;
Ποτέ! Αυτό το "ποτέ" είναι το μόνο ποτέ που δεν αλλάζει! Έτσι πιστεύω..το μόνο ποτέ που δεν μπορείς να πάρεις πίσω..το μόνο ποτέ που σε στοιχειώνει όσο ζεις.- 
                                           
                                                                                  (σ'αγαπάω..στο χρωστούσα..)