Ακόμα Ιουλιέτα..

υπάρχουν ρόλοι που παίζεις τρέμοντας στη σκηνή
όχι από άγχος για το κοινό.
είναι η συγκίνηση που σου κατακλύζει όλο το "είναι".
η συγκίνηση για το ίδιο το κείμενο.
η συγκίνηση του λόγου, που μόλις συνειδητοποίησες.
υπάρχουν ρόλοι που σε στοιχειώνουν για μια ζωή.
ρόλοι που αγγίζουν την ψυχή σου περισσότερο από άλλους
ρόλοι που δε σ' αφήνουν να ξεφύγεις..



Η κοριτσίστικη ψυχή
ντύθηκε πάλι το λευκό της φόρεμα
ξυπόλυτη περπατά στην ακροθαλασσιά
Δώσε μου τα χέρια σου
σου προφέρω την καρδιά μου, αγαπημένε
Άνοιξε την αγκαλιά σου
θα την γεμίσω μ' αστέρια και ρόδα
για όσο οι Μοίρες κι ο Ουρανός το επιτρέπουν

ΙΟΥΛΙΕΤΑ :

Ρωμαίο, Ρωμαίο ! Αλίμονο, γιατί να 'σαι ο Ρωμαίος.

Αρνήσου τον πατέρα σου κι άλλαξε τόνομά σου.
Ή αν δε θες , ορκίσου μου πως μ’ αγαπάς,
και πια δε θα ονομάζομαι κόρη του Καπουλέτου.

ΡΩΜΑΙΟΣ:

Ν' ακούσω ακόμη , ή να μιλήσω ;

ΙΟΥΛΙΕΤΑ:

Εχθρός μου είν'  τ'όνομά σου.

Μα πάλι ο ίδιος θα' σουνα , κι αν δε σε λέγαν έτσι.Τι είναι Μοντέγος τάχατες;

Ούτε χέρι, ούτε πόδι, ούτε μπράτσο,

ούτε πρόσωπο, κι’ ούτε κανένα μέρος
που αποτελεί τον άνθρωπο...

Ω άλλαξε το 'νομά σου !

Τ' όνομα τι σημαίνει;

Αυτό πού το καλούμε ρόδο

το ίδιο θα μύριζε γλυκά κι

αν έπαιρνε όνομα άλλο.

Έτσι κι εσύ, κι αν σ’ έλεγαν αλλιώς κι’ όχι Ρωμαίο,

θα' χες τις χάρες τις πολλές που σε στολίζουν

δίχως να σου τις δίνει τ' όνομα.
Ρωμαίο παράτησέ το !
Κι αντί γι αυτό που τίποτα δεν είν’ απ’ τη ζωή σου,
πάρε με εμένα ολάκερη.

ΡΩΜΑΙΟΣ:

Κρατώ το λόγο που είπες.

Ονόμασέ με
«αγάπη σου», και με ξαναβαφτίζεις.
Ρωμαίος πια δεν θα λέγομαι.

ΙΟΥΛΙΕΤΑ:

Ποιος είσαι εσύ που

παίρνοντας για σκέπασμα τη νύχτα,
κρυφοπατείς στα μυστικά μου ;

ΡΩΜΑΙΟΣ:

Με όνομα δεν ξέρω

να πω ποιος είμαι.Τ' όνομά μου, αγαπητή μου αγία,
είναι για μένα μισητό,
γιατί είναι και για σένα
κι αν το 'χα τώρα εδώ γραφτό, θα το 'κανα κομμάτια.

ΙΟΥΛΙΕΤΑ:

Τ' αφτιά μου από το στόμα σου μήτε εκατό ως τα τώρα

λόγια δεν χάρηκαν,μα εγώ γνωρίζω τη φωνή σου.
Δεν είσαι συ ο Ρωμαίος,
ο γιος δεν είσαι τού Μοντέγου;

ΡΩΜΑΙΟΣ:

Όχι δεν είμαι τίποτα απ'

αυτά, σα δε σ’ αρέσουν.

ΙΟΥΛΙΕΤΑ:

Πώς μπόρεσες να' ρθείς εδώ,

πε μου, και τι γυρεύεις ;
Του κήπου μας είναι ψηλός ο τοίχος και περνιέται
δύσκολα, κι είναι θάνατος βέβαιος αυτό το μέρος

για σένα, αν τύχει να σε ιδεί κανείς απ’ τους δικούς μου.

ΡΩΜΑΙΟΣ:

Λαφριά μούδωσε ο έρωτας φτερά να τούς περάσω.

Πέτρινοι φράχτες δεν μπορούν να κλείσουν της αγάπης
το δρόμο.

Κι ό,τι ο έρωτας μπορεί, το κάνει κιόλα.

Γι' αυτό δεν είναι εμπόδιο για μένα ούτε οι δικοί σου.

ΙΟΥΛΙΕΤΑ:

Όμως, αν τύχει να σε ιδούν εδώ, θα σε σκοτώσουν.

ΡΩΜΑΙΟΣ:

Ω, πιο μεγάλο κίνδυνο κλείνουν τα δυο σου μάτια,

για μένα, παρά είκοσι σπαθιά τους. Κοίταξέ με
εσύ γλυκά, και η έχθρητα η δική τους δε με πιάνει.

ΙΟΥΛΙΕΤΑ:

Θάταν φριχτό να σ' έβλεπαν εδώ.

ΡΩΜΑΙΟΣ:

Έχω της νύχτας τη σκέπη και απ' τα μάτια τους με κρύβει. Αν ίσως όμως
δε μ' αγαπάς καλύτερα να μ’ έβρουν.
Καλύτερα το μίσος τους να πάρει τη ζωή μου
παρά ν' αργήσει ο θάνατος ναρθεί, και να μου λείπει
η αγάπη σου.

ΙΟΥΛΙΕΤΑ:

Ποιος σου 'δειξε να 'ρθείς σ'

αυτό το μέρος ;

ΡΩΜΑΙΟΣ:

Ο Έρωτας που μ’ έβαλε να 'ρθω να σε γυρέψω.

Αυτός το νου μου φώτισε
εγώ του 'δωσα τα μάτια.
Δεν είμαι ναυτικός,
ωστόσο αν ήσουνα στις χώρες
πού τις δέρνουν τα κύματα στα πέρατα του κόσμου,
θα 'ρχόμουν, τέτοιο θησαυρό για να 'βρω, ως εκεί πέρα.

ΙΟΥΛΙΕΤΑ:

Ξέρεις που η μάσκα της νυχτός κρύβει το πρόσωπό μου,

αλλιώς το χρώμα της ντροπής θα 'βλεπες να μου βάφει
την όψη γι αυτά που άκουσες απόψε να προφέρω.

Θα 'θελα να είχα κρατηθεί στους τύπους · να μπορούσα

τα λόγια που 'χω πει να τ’ αρνηθώ.
Μα τώρα πάνε οι τύποι..
Μ’ αγαπάς ; Θα μου απαντήσεις «ναι», το ξέρω.
Και θα πιστέψω ό,τι μου πεις.
Μα ωστόσο, και όρκο αν πάρεις,
μπορεί πάλι να μ’ αρνηθείς. Και λένε πως ο Δίας
γελάει όταν κανείς πατεί τους όρκους της αγάπης.
Καλέ Ρωμαίο, αν μ’ αγαπάς, πες μου το τίμια.
Αν πάλι θαρρείς πως γρήγορα άφησα να με κερδίσεις,
τότε θα σοβαρέψω,
θα γενώ κακιά, θα σού λέω «όχι»,
ώστε ν’ αρχίσεις να ζητάς πάλι να σ’ αγαπήσω.
Αλλιώς, ποτέ...
Ναι, αυτό ‘ναι αλήθεια, ευγενικέ Μοντέγο,
εύκολα παραδίνομαι στα αισθήματά μου.
Κι ίσως θα πεις πως φέρθηκα αλαφριά.
Ωστόσο πίστεψέ με,
θα σου δειχτώ πιστότερη απ'
τις άλλες που κατέχουν
πιότερη τέχνη,
αδιάφορες να φαίνονται άμα θέλουν.
Θα 'πρεπε να δειχτώ κι
εγώ πιο αδιάφορη σ’ εσένα,
τ' ομολογώ.
Μα πρόλαβες, πριν να σε καταλάβω,
κι άκουσες της αγάπης μου το μυστικό.
Για τούτο συχώρεσέ με,
Κι αλαφρό μην πάρεις το αίσθημά μου
πού έτσι σου το μαρτύρησε της νύχτας το σκοτάδι.

ΡΩΜΑΙΟΣ:

Ω αγαπημένη,
στην ιερή σού ορκίζομαι Σελήνη,
εκεί ψηλά,
που τις κορφές των δέντρων ασημώνει

ΙΟΥΛΙΕΤΑ:

Ω, όχι, μην ορκίζεσαι στην άστατη Σελήνη,

που αδιάκοπα το δίσκο της αλλάζει,
όλο το μήνα,
στο δρόμο της,
για να μη μοιάσει η αγάπη σου μ’ αυτήνε

ΡΩΜΑΙΟΣ:

Σε τι θέλεις να σου ορκιστώ

ΙΟΥΛΙΕΤΑ:

Μην ορκιστείς καθόλου.
Ή, αν θες, ορκίσου, πιο καλά, στον όμορφο εαυτό σου,
γιατί είσαι τώρα εσύ για μένα ο Θεός και το είδωλό μου.
και θα πιστέψω.

ΡΩΜΑΙΟΣ:

Αν τής καρδιάς μου όλη η λατρεία

ΙΟΥΛΙΕΤΑ:

Ρωμαίο,

μην ορκιστείς καλύτερα!
Μ’ όλο που 'σαι η χαρά μου,
τούτη τη σημερινή ένωσή μας δεν τη χαίρομαι
ήρθε πολύ γοργά,
πολύ μεμιάς, πολύ ανεπάντεχα,
πολύ σα μια αστραπή που σβήνει πριν προλάβεινα πει κανείς

«αστράφτει!»... Καληνύχτα, αγαπημένε !

Ίσως το τρυφερό τούτο μπουμπούκι της αγάπης
στης άνοιξης τη ζωογόνα ανάσα,

να γίνει ένα όμορφο λουλούδι ως να ιδωθούμε πάλι.

Καλή σου νύχτα !
Είθε να 'ρθεί τόσο γλυκιά γαλήνη
μες στην καρδιά σου,
όση κι’ εμένα αυτή η βραδιά μου δίνει !

ΡΩΜΑΙΟΣ:

Θα φύγω δίχως μια μικρή αμοιβή να 'χω από σένα;

ΙΟΥΛΙΕΤΑ:

Και ποια αμοιβή μπορείς,

απόψε, να 'χεις από μένα;

ΡΩΜΑΙΟΣ:

Την αγάπη σου αντάλλαγμα δως μου για τη δική μου.

ΙΟΥΛΙΕΤΑ:

Εγώ κιόλα σ' την έδωσα, προτού μου τη γυρέψεις εσύ.

Ωστόσο θα ήθελα να σου την πάρω πίσω !

ΡΩΜΑΙΟΣ:

Να μου την πάρεις;

Και γιατί, γλυκιά μου αγαπημένη ;

ΙΟΥΛΙΕΤΑ:

Για να δειχτώ γενναιόδωρη και να σ'

την ξαναδώσω !
Όμως ποθώ κάτι που το' χω πάντα σ'
αφθονία.
Η απλοχεριά μου είναι πλατιά σα θάλασσα,
κι η αγάπη μου, βαθιά καθώς αυτή: κι όσο σου δίνω,
τόσο έχω περισσότερη.
Γιατί κι οι δυο τους είναι
χωρίς σωσμό.
Κάποιος με κράζει μέσα. Αντίο, καλέ μου !

Μια μελλοντική γιορτή

θα έπρεπε να κάνουμε μια γιορτή για την περίσταση, το ξέρω.
μια γιορτή για δύο.
περίμενα καιρό αυτό το νέο άλλωστε.
και ήρθε μόλις εχτές.
εκείνο το μπαλκόνι στη θάλασσα.
η θέα στο λιμάνι.
τα καράβια να έρχονται και να φεύγουν.
έξω στο μπαλκόνι αγκαλιά.
η μυρωδιά της θάλασσας
να έρχεται με τον άνεμο.
να γέρνω επάνω σου απαλά
να με σκεπάζει το σώμα σου
να με προστατεύει από τη βραδινή ψύχρα.
το χειμώνα
ένα τζάκι αναμμένο.
μια ζεστή σοκολάτα στο χέρι.
καθισμένοι μπροστά στη μεγάλη μπαλκονόπορτα, οι δυό μας.
να κοιτάμε τα φώτα, τ' αστέρια, τη θάλασσα.

"Καλή Ανάσταση"

βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια

άρα δεν είναι φήμη ο ουρανός

υπάρχει

και δεν είναι το χώμα λοιπόν

η μόνη λύση

όπως ισχυρίζεται ο κάθε τεμπέλης νεκρός

(Κική Δημουλά, "Άτιτλο", από τη συλλογή

Μεταφερθήκαμε Παραπλεύρως, εκδόσεις Ίκαρος)

"Φοβία αριθμός ένα"

Υπάρχει ένα Υπόγειο στην Πλατεία Κοραή στην Αθήνα

που ακόμα δεν μπορώ να κατέβω.

Ένα Υπόγειο που με τρομάζει και με κάνει να επιταχύνω

το βήμα όταν περνάω από μπροστά ή

να αποστρέφω το βλέμμα για να μην το αντικρίσω

όταν βρίσκομαι στην είσοδο του διπλανού σινεμά.

Από αυτό το Υπόγειο, "πέρασε" κάποτε ο πατέρας μου.

Κάποτε. Όχι μια τυχαία περίοδο, αλλά ανάμεσα στα έτη

1941-1944, τότε που από αυτό το Υπόγειο μόνο φωνές

και βογγητά ακούγονταν. Κάποτε, ήταν Κρατητήρια

της Κομαντατούρ.

Τώρα είναι κτήριο Ιστορικής Μνήμης. Επισκέψιμο για

όσους αντέχουν. Όχι για εμένα. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

Ίσως κάποτε τα καταφέρω..

 

 

 

 

Ιστορία μεγάρου Κοραή 4

Τον Αύγουστο του 1894 η νεοσυσταθείσα Εταιρία Γενικών Ασφαλειών "Η ΕΘΝΙΚΗ" αγοράζει την οικία Rossels, στην οδό Κοραή 4 όπου και εγκαθίσταται. Σαράντα χρόνια αργότερα, ανακοινώνεται στα πρακτικά του Δ.Σ της Εταιρίας η απόφαση για ανοικοδόμηση του κτηρίου. Τρεις επίλεκτοι αρχιτέκτονες-μηχανικοί, οι Μ. Λυκούδης, Ι. Αξελός και Α. Κριεζής αναλαμβάνουν να εκπονήσουν σχέδια και μελέτες "…περί ανοικοδομήσεως των επί της οδού Κοραή Κτημάτων της Εταιρίας…". Οι προδιαγραφές που τέθηκαν ανταποκρίνονταν στο κύρος, την εμβέλεια και την 40χρονη μέχρι τότε πορεία της Εθνικής Ασφαλιστικής: υπερσύγχρονη κατασκευή, άριστης ποιότητας υλικά και ανέσεις που ξεπερνούσαν τα μέχρι τότε ελληνικά δεδομένα (κεντρική θέρμανση, υδραυλική εγκατάσταση, ανελκυστήρες κ.λ.π) και το απαραίτητο για την εποχή αντιαεροπορικό καταφύγιο.

Κοραή 4: Κάτοψη Υπογείου Α' και Υπογείου Β'

Στις 11 Ιουνίου 1936 ξεκινούν οι εργασίες ανέγερσης από τους αρχιτέκτονες Α. Μεταξά και Ε. Κριεζή και ολοκληρώνονται στις 30 Δεκεμβρίου του 1938, σε μια πανηγυρική τελετή.

Μέγαρο της οδού Κοραή: "ζώσα διαφήμισις" της εταιρίας

Η ΚΑΤΟΧΗ
Μετά την εγκατάστασή της στο κτήριο της οδού Κοραή 4, η Εθνική Ασφαλιστική προετοιμαζόταν για τον εορτασμό των 50 χρόνων από την ίδρυσή της, το 1941. Στην Ευρώπη όμως τα πολεμικά σύννεφα είχαν ήδη πυκνώσει…
Λίγο μετά την κήρυξη του πολέμου, τα Υπουργεία Εσωτερικών και Τύπου και Τουρισμού προέβησαν σε αναγκαστική μίσθωση μεγάλου μέρους του νέου κτιρίου. Στις 27 Απριλίου 1941 εισήλθαν στην Αθήνα τα γερμανικά στρατεύματα τα οποία λίγες μέρες αργότερα, στις 6 Μαίου, επίταξαν με τη σειρά τους το κτίριο της οδού Κοραή καθώς και ολόκληρη την επίπλωση. Για την εκτέλεση της διαταγής δόθηκε προθεσμία μιας μέρας. Η αγωνία της Διοίκησης είναι αποτυπωμένη στα πρακτικά του Δ.Σ :
"Παρά των Γερμανικών αρχών της κατοχής επετάχθησαν διάφορα διαμερίσματα του Μεγάρου της Εταιρίας εν οις ήτο εγκατεστημένον το καταργηθέν Υπουργείον Τύπου και Τουρισμού. Από της χθές ειδοποιήθημεν ότι η επίτεξις θέλει εκταθεί επί ολοκλήρου του προς την οδόν Κοραή τμήματος των Γραφείων της Εταιρείας μετά του μεγίστου μέρους της επιπλώσεως, ταχθείσης προθεσμίας μέχρι της σήμερον εσπέρας προς αποχώρησιν ημών εκ του κατασχεθέντος διαμερίσματος, όπερ αποτελεί τα ¾ περίπου του όλου χώρου των Γραφείων μας".
Στο Μέγαρο ήταν εγκατεστημένες πλέον διάφορες υπηρεσίες των γερμανικών στρατευμάτων κατοχής και η Kommandatur. Στην κορυφή κυμάτιζε ο αγκυλωτός σταυρός και τα υπόγεια αντιαεροπορικά καταφύγια μετατράπηκαν σε φυλακές.
Στα δύο υπόγεια (έξι μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης) οι μηχανικοί Ε. Κριεζής και Α. Μεταξάς είχαν κατασκευάσει τα πιο σύγχρονα αντιαεροπορικά καταφύγια, με μεταλλικές πόρτες (γερμανικής προέλευσης) που έκλειναν αεροστεγώς, αλλά και επικοινωνία μεταξύ των 2 ορόφων με εσωτερικό κλιμακοστάσιο, γεγονός που διευκόλυνε τον κατακτητή. Τα κρατητήρια ήταν κυρίως κέντρα μεταγωγών. Οι κρατούμενοι μεταφέρονταν συνήθως στις φυλακές Αβέρωφ, στα γερμανικά στρατοδικεία, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε καταναγκαστικά έργα ή σε τόπους εκτελέσεων.

Συσσίτιο κατά τη διάρκεια της Κατόχής. Σ'αυτά που οργανώθηκαν από την Εθνική Ασφαλιστική έτρωγαν καθημερινά 150 άτομα

Στους χώρους αυτούς κρατήθηκαν πολλοί έλληνες πατριώτες αλλά και κάποιοι Γερμανοί και Ιταλοί αντιφασίστες, ενώ "πέρασαν" πολλοί έλληνες πολίτες κάθε ηλικίας, μέχρι και παιδιά 14 ετών, για ασήμαντα παραπτώματα. Σε όλη την έκταση των τοίχων του δευτέρου και σε περιορισμένο τμήμα του πρώτου υπογείου οι κρατούμενοι έγραφαν ή χάραζαν με όποιο αιχμηρό αντικείμενο είχαν στη διάθεσή τους μηνύματα, ονόματα, χρονολογίες και σχέδια (ανθρώπινες φιγούρες, καράβια, τραμ, αυτοκίνητα κ.λ.π), κληροδοτώντας στις επόμενες γενιές ανεξίτηλη την ιστορική μνήμη. Οι Γερμανοί έβαφαν επανειλημμένα τους τοίχους, οι οποίοι κάθε φορά ξαναγέμιζαν με μηνύματα.
Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
Στις 12 Οκτωβρίου 1944 τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αποχώρησαν από την Αθήνα, και ενώ η Εθνική Ασφαλιστική ετοιμαζόταν να εγκατασταθεί στο κτήριο, στις 31 Οκτωβρίου του ίδιου έτους το Μέγαρο επιτάχθηκε για τρίτη φορά από το ΕΑΜ. Στις αρχές Ιανουαρίου 1945 βρίσκονται 'ήδη στρατωνισμέναι προσωρινώς Αγγλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις' και μόλις αυτές αποχωρούν το κτήριο ξαναεπιτάσεται από την Ελληνική Κυβέρνηση για να στεγασθούν 'αι Ηλεκτρικαί Εταιρίαι Μεταφορών και Διανομής'.

Η Αθήνα μετά την απελευθέρωση

Στα επόμενα χρόνια η Εθνική Ασφαλιστική αναλαμβάνει έργα για τη διάσωση και επισκευή του Μεγάρου, από τις φθορές που είχε υποστεί από τις συνεχιζόμενες επιτάξεις.


(Οι πληροφορίες, καθώς και φωτογραφίες, είναι από τον ιστιότοπο της Κοραή 4,  Χώρος Ιστορικής μνήμης 1941-1944)

"nothing is left to tell"

Σήμερα ήθελα να πω πολλά

αλλά τα γεγονότα καμιά φορά

σου αλλάζουν τα σχέδια

σε καθιστούν βουβό

έτσι λοιπόν θα κρατήσω σιγή

για έναν ακόμα άνθρωπο που αποφάσισε

να δώσει τέλος στη ζωή του

και για όλους εμάς που βιώνουμε

καθημερινά μια πραγματικότητα

που δεν ονειρευτήκαμε ποτέ

αφού νιώθω πως,  nothing is left to tell

θα σας δώσω μόνο

έναν τρόπο ανακούφισης

ίσως πάλι να τον νιώθω μόνο εγώ έτσι 

λόγω μεγάλης αγάπης στο θέατρο

λόγω της αίσθησής μου ότι

δίνω την ψυχή μου

σημαίνει ανακουφίζω και ανακουφίζομαι..

"ohio impromptu" του

Samuel Beckett, με τον Jeremy Irons

(μονόπρακτο)

''Εκείνος''

''Σήμερα φέρνοντας αναπάντεχα στο νου μου έναν αρχαίο μύθο

κατάλαβα τι μπορεί να είναι η αγάπη. Το κατάλαβα από μια εικόνα πάνω σ' ένα αγγείο:δείχνει τον Πηλέα, να έχει δέσει τα χέρια του γύρω από τη Θέτιδα και να την κρατάει σφιχτά. Αγαπούσε τη Θέτιδα και ο Κένταυρος, που ήταν σοφός,του είχε προβλέψει: ''Η γυναίκα αυτή συνέχεια θα μεταμορφώνεται.Μην φοβηθείς και μη λύσεις ποτέ τα χέρια σου. Θα γίνεται φίδι και λύκαινα, φωτιά και πάγος. Πράγματα δηλαδή, που δύσκολα κρατάει κανείς χωρίς να ματώσουν,να καούν και να παγώσουν τα χέρια του. Εσύ όμως θα το κάνεις. Η αγάπη θα σου δίνει τη δύναμη ν' αντέξεις, ό,τι χωρίς αυτή, θα σου προκαλούσε φρίκη και πόνο και αποστροφή. Και δεν θα χαλαρώσεις ποτέ το αγκάλιασμα, γιατί θα ξέρεις ότι πίσω απ' όλα αυτά τα πρόσωπα κρύβεται η μορφή της αγαπημένης σου. Κρύβεται η ψυχή της''.
Αυτά είπε ο Κένταυρος κι ο Πηλέας τον άκουσε κι όσο κράταγε ο πόλεμος δεν έπαυε ν' αγαπάει και ν' αγκαλιάζει κάθε μορφή θηρίου που μπορεί να πάρει ο άνθρωπος. Κι ακόμα ήξερε, πως τα θηρία αυτά, είναι οι όψεις της τρέλας, του πόνου και της αρρώστιας που μπορεί να έχει ο καθένας μας. Όχι η αληθινή εικόνα του.
Και περίμενε το πλήρωμα του χρόνου, μέχρι να λιώσει η αγάπη του κάθε προσωπείο και κάθε αντίσταση, ώστε να δει επιτέλους την ομορφιά της Θέτιδας. Και την είδε. Επειδή δεν έλυσε ποτέ τα χέρια του, την είδε. Επειδή έβλεπε πέρα απ' τη δύση, την ανατολή και πέρα απ' το θηρίο, την θεότητα.

Είδε και την αγάπη, πρόσωπο με πρόσωπο.''

Ελεωνόρα Σταθοπούλου

"Χωρίς όρια πια"

                                             










σου είπα:

              θα μάθω να βουτάω στα βαθιά νερά σου.
              δε θέλω πια το λίγο σου.
              το σύμπαν σου μόνο αναζητώ.

"Το σονέτο της σελήνης"

Το φεγγάρι μας αναζήτησε απ' τις
επάλξεις του,
τραγούδησε το ρυάκι,
λικνίστηκε η ελιά.
Η καρδιά μου,
παράτολμη κι αιχμάλωτη,
άπλωσε τα
χέρια, πιστή στην αλυσίδα σου.

Ποια σεντόνια από χορτάρι και
πανσέληνο θα τυλίξουν την
τελευταία πράξη.
Ποιο μεσημέρι
ιδρωμένο κι έντονο θ' ασβεστώσει
τη νύχτα του κρίνου.

Στις πράσινες γωνιές της
συνάντησης τα χάδια,
αγχωμένα,
χάνονταν σαν κορμί μέσα στις
φυλλωσιές.

Ο Θεός κι όλα γύρω του μας
αναγνώρισαν.
Ο κόσμος περιστράφηκε
ξανά, και στο κέντρο του δυο
στόματα,
πίνονταν το ένα στο άλλο.

Antonio Gala