Φίλη μου αγαπημένη..

Αυτή η ημέρα δεν ξημέρωσε ποτέ.

Χάθηκε το φως πια της ζωής μου.

Τι περίεργο!

Να είσαι το φως κάποιου και να μην το γνωρίζεις..

Ήσουν το φως μου.

Ποτέ δεν στο είπα..

Τώρα είναι άραγε αργά;

Έχεις φύγει; Ούτε που ξέρω..

Ασάλευτη η μαύρη πεταλούδα..

Ασάλευτη!

Αν ποτέ γυρίσεις, θα στο πω..

Θα σου πω πόσο σημαντική ήσουν στη ζωή μου!

Δεν μπορώ άλλα κλάματα, όχι άλλη απώλεια!

Αν γυρίσεις θα σε κρατήσω από το χέρι,

όπως παλιά, θυμάσαι;

Και δε θα σ'αφήσω ποτέ πια!

Ποτέ!

Νυχτερινό

Νοστάλγησα

Το χάδι

Το φιλί

Την αγκαλιά σου

Εκείνα τα βράδια

Που σβήναμε τις ασχήμιες του κόσμου

Δίναμε σχήμα στα όνειρά μας

Με μάτια πλημμυρισμένα συναισθήματα

Μοιραζόμασταν τα κορμιά μας

Φτερούγιζαν οι ψυχές μας ως τη θάλασσα

Εκείνα τα βράδια

Που γινόμασταν ένα...

Πόσο οδυνηρός χρόνος ο αόριστος

Ρίξε τον στη φωτιά

Να γίνει στάχτη...

Ήχοι σιωπής

Έβαλα τη μια σου λέξη πάνω στην άλλη

έφτιαξα μια σκάλα ως εκεί ψηλά

 στα χείλη σου. 

εκεί περιμένω.

χαϊδεύω το κόκκινο της σιωπής σου

της φοράω ελπίδα

την ταξιδεύω στη θάλασσα

εκεί που αντηχεί μέσα απ' τα όστρακα

η φωνή σου...