Αγάπης αγώνας...άγονος

Σηκώθηκε και πήγε προς τη πόρτα, κοντοστάθηκε και κοίταξε τον καθρέφτη απέναντι της. Ήταν σα να έβλεπε ένα πρόσωπο ξένο, άγνωστο. Όχι ήταν το δικό της, έπρεπε να είναι το δικό της. Ήταν όμορφο το πρόσωπο στο καθρέφτη, λευκό, σφριγηλό, είχε λίγο ρουζ στα μάγουλα, ένα απαλό κραγιόν διέγραφε το χείλη..τα μάτια ήταν από μόνα τους μεγάλα, έντονα, όμορφα, δεν χρειάζονταν τίποτα ψεύτικο για να αναδειχθούν. Ξανακοιτάχτηκε και προσπαθούσε να καταλάβει, να εξηγήσει πως αυτή η γυναίκα που έβλεπε απέναντι της αισθανόταν τόσο εξουθενωμένη ψυχικά και τόσο άσχημη! Έμεινε εκεί αρκετή ώρα προσπαθώντας να ανασυνταχθεί. Μάταια. Γύρισε πίσω, κάθισε στο καναπέ, άφησε τη τσάντα της να πέσει στο πάτωμα και άρχισε να κλαίει. Κι ήταν ένα κλάμα βουβό που της προκαλούσε απέραντο πόνο. "Δυστυχώς οι σιωπές πονάνε περισσότερο" σκέφτηκε. Κι ήταν η σιωπή του αυτή που την πονούσε, το ήξερε καιρό τώρα. Πόσο τη μισούσε εκείνη τη σιωπή! Τουλάχιστον να τον έβλεπε κι ας μη μιλούσαν. Αλλά ούτε κι αυτό.. Άραγε πόσο ακόμα θα άντεχε αυτή την απουσία; Δεν ήξερε, κι ας τον αγαπούσε, γιατί αυτό ήταν το μόνο σίγουρο, τον αγαπούσε, για τίποτα λιγότερο δε θα άφηνε τον εαυτό της να πονέσει τόσο. Πήγαινε πίσω στο χρόνο, πιο πίσω, ξαναγύριζε στο παρόν, αλλά πάλι δεν έβρισκε το πως, το γιατί. Τι άλλαξε, ποιος φταίει; Εκείνη; Εκείνος; και οι δυο; "Σε μια σχέση, όταν οι ισορροπίες διαταράσσονται  φταίνε και οι δυο" σκέφτηκε. Μα δεν το πίστευε. Ήξερε. Αλλά δεν το παραδεχόταν. Ήξερε την αλήθεια, αλλά δεν ήθελε να το ομολογήσει.. Εκείνος δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά.. Όχι, δεν ήταν κάποιος φανταστικός σύντροφος, όχι αυτό. Ήταν εκείνος που δεν την κατάλαβε ποτέ, που δεν την αγάπησε, που δεν ήταν ποτέ ουσιαστικά παρόν σε τίποτα σημαντικό στη ζωή της. Μόνο έπαιρνε από εκείνη , έπαιρνε και συνεχίζει να παίρνει και θα παίρνει μέχρι εκείνη να εξομολογηθεί στον εαυτό της την αλήθεια, να την πει δυνατά, να τη φωνάξει, να ακούσει τη φωνή της, μήπως τότε καταλάβει, μήπως τότε αναγνωρίσει αυτό το πρόσωπο στο καθρέφτη και το αγαπήσει, όπως το αγαπούσε και πριν, πριν από εκείνον... 

Together we stand, divided we fall

-Κάποιες φορές διαβάζοντας μια είδηση εύχεσαι να μην το είχες κάνει και πολύ περισσότερο να μην είχε συμβεί για να καταγραφεί. Και ήταν αυτή η είδηση από τις πιο αφοπλιστικές, τις πιο καθηλωτικές. "Νέος 25 ετών βρέθηκε απαγχωνισμένος στο σπίτι του.....", τρία τετράγωνα κοντά.. τρία τετράγωνα μακριά.. εξαρτάται πόση απόσταση θέλει να κρατήσει ο καθένας μας.Κι αναρωτιέμαι, τι είναι αυτό που σπρώχνει ένα νέο άνθρωπο σ'αυτό το σημείο; Τι μπορεί να τον φέρει αντιμέτωπο με το αύριο , να τον κάνει να πιστέψει οτι δεν αξίζει τον κόπο η προσπάθεια, να τον οδηγήσει στην απόγνωση, στην απελπισία, στην αυτοκτονία ως λύτρωση από τα "δεινά" ή τις "Ερινύες" του; Αναμφίβολα διανύουμε μια δύσκολη περίοδο μέσα σ'ένα ανίατο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, όμως δεν έχουμε περάσει άλλες δυσκολίες; Πολέμους, κακουχίες, εξαθλίωση; Μόνο που τώρα ζούμε σε μια κοινωνία που ο καθένας έχει κλειστεί στο δικό του μικρό κέλυφος, στο δικό του κλειστό μικρόκοσμο, εκεί που έχει σημασία μόνο το εγώ και η επιβίωσή του, ό,τι εξυπηρετεί τις ανάγκες και τους στόχους του. Ποιός ενδιαφέρεται ειλικρινά για το διπλανό του; Ελάχιστοι, είναι μια αισιόδοξη απάντηση!Και δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς: άραγε αυτό το παιδί προσπάθησε ή απλά αφέθηκε; Μίλησε σε κοντινούς του ανθρώπους ή απέκρυψε τις νωθρές αυτές σκέψεις απελπισίας που κυρίευαν το μυαλό του;΄Τον άκουσαν; Βρήκε ανταπόκριση; Άκουσε μια τρυφερή λέξη, εισέπραξε αγάπη; Ή μήπως έχουμε "εξελιχθεί" σε μια κοινωνία ψυχρή που δεν την αγγίζει πια καμιά πρόταση αγωνίας απ'όπου κι αν προέρχεται; Μια κοινωνία που τα νούμερα των αυτοκτονιών αυξάνονται καθημερινά με δραματικό ρυθμό; Νούμερα θα μου πείτε, ποιός δίνει σημασία σήμερα σε νούμερα αν δεν έχουν να κάνουν με κέρδος; Ναι, εδώ τα νούμερα έχουν να κάνουν με ανθρώπινες ψυχές, κοντινές ή μακρινές, δεν έχει σημασία.."Εμείς" αδιαφορούμε; Συνεχίζω ν'αναρωτιέμαι..Όμως πήρα μια απόφαση. Να νοιάζομαι. Δε φτάνει θα μου πείτε. Ίσως, αλλά όταν υπάρχει ένα χέρι να σε κρατήσει την ώρα που το χρειάζεσαι μπορεί και να τα καταφέρεις, μπορεί να ξεπεράσεις τους φόβους, να πάρεις δύναμη, κι αυτό, είναι κάτι! "Together we stand, divided we fall" έλεγε το τραγούδι...